Τάσος Γιαννόπουλος
Το ευφυές «τσοπανόπουλο» που γήτευε τις καρδιές μας … !!!
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Δυστυχώς η θηριωδία της μοίρας του έκοψε πολύ νωρίς το νήμα της ζωής και αποστέρησε έτσι τον ελληνικό κινηματογράφο, απο ένα σπουδαίο κωμικό ταλέντο. Ο αείμνηστος Τάσος Γιαννόπουλος είχε στο DNA του την υποκριτική τέχνη του κωμικού. Η σκηνική του παρουσία, ο σπουδαίος κωμικός του σωματότυπος, η αρμονία των κινήσεων στους κωμικούς ρόλους που ενσάρκωνε και η εξαίρετη φωνή με την οποία τον είχε προικοδοτήσει η φύση, συνέθεταν ένα σπάνιο κωμικό ταλέντο, που διέλαμψε στις κωμικές ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, μας πρόσφερε ακένωτες μερίδες γέλιου και καταχωρίστηκε στους μεγάλους έλληνες κωμικούς. Ο Τάσος Γιαννόπουλος πέρα απο την υποκριτική του δεινότητα ως κωμικός, είχε και μια σπουδαία φωνή, που του επέτρεπε να κινείται με άνεση και στο φάσμα του τραγουδιού. Για τούτο και τραγούδησε εξαιρετικά σε μερικές ταινίες που πρωταγωνιστούσε, ενώ έδωσε δείγματα ενός σπάνιου ταλέντου και ως μίμος. Το υποκριτικό του αυτό μάλιστα χάρισμα, μας το αποκαλύπτει με άριστο τρόπο στην ταινία «Μπάρμπα Γιάννης κανατάς», όπου ο Τάσος Γιαννόπουλος μιμείται τέλεια την φωνή των Βασίλη Αυλωνίτη και Νίκου Σταυρίδη. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό, αφού κανείς απο τους θεατές δεν αντιλαμβάνεται την διαφορά στις φωνές των μεγάλων μας κωμικών και στου Τάσου Γιαννόπουλου που τις μιμείται.
Στον κινηματογράφο που υπήρξε το βασικό πεδίο της καλλιτεχνικής του παρουσίας, ο Τάσος Γιαννόπουλος ενσάρκωνε στην πλειονότητα των περιπτώσεων τον ρόλο του «Κίτσου». Ενός καλοκάγαθου τσοπανόπουλου, που είτε βρίσκεται μπλεγμένο στις «ίντριγκες» και τις μηχανορραφίες των τοπικών κοινωνιών του χωριού, τις οποίες πάραυτα κατορθώνει να ξεπεράσει, είτε έρχεται στην Αθήνα πρός αναζήτηση καλυτέρας τύχης, για να δρέψει και εκεί την ειρωνεία και την απαξίωση των επηρμένων μικραστών. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση όμως, το έντιμο τσοπανόπουλο κατορθώνει με την καλωσύνη και την ειλικρίνεια των ακέραιων ανθρώπων του χωριού, να μεταστρέψει το άδικα εναντίον του κλίμα και να στεφθεί νικητής της κοινωνικής παράστασης, αφήνοντας μια γλυκιά γεύση ηθικής ικανοποίησης στον θεατή. Απο τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του Τάσου Γιαννόπουλου, που έκανα θραύση την δεκαετία του ΄70 και χρησιμοποιούνταν για να εκφράσουν «απαξιωτικά» μάλιστα χωριάτική καταγωγή ήταν η «Ιέλα (Έλα) Τασία, ιέλα (έλα) Γαστούνη», απο την ομώνημη ταινία «Γαμπρός απο την Γαστούνη/ γαμπρός με φούντες» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπακώστα και σενάριο του Διονύση Τζεφρόνη (1969). Στην ταινία ο Τάσος Γιαννόπουλος φεύγει απο ένα χωριό της Γαστούνης το Πουρναροχώρι στην Αθήνα, προκειμένου να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον. Απευθύνεται στον κουμπάρο του πατέρα του στην μεγαλούπολη, που έχει πετύχει επιχειρηματικά έχοντας στην κατοχή του 20 σουβλατζίδικα και μια πανέμορφη κόρη για παντρειά, την οποία προορίζει να παντρέψει με έναν επιτυχημένο. Πάραυτα η κόρη του κουμπάρου επιλέγει τον ταπεινό υπάλληλο απο το χωριό .... Το γέλιο που μας χαρίζει στην ταινία ο αλησμόνητος Τάσος Γιαννόπουλος είναι αξέχαστο, ενώ η ατάκα «Ιέλα Τασία, ιέλα Γαστούνη», θα πολιτογραφηθεί στις μεγάλες ατάκες των σπουδαίων ασπρόμαυρων κωμωδιών μας.
Ο Τάσος Γιαννόπουλος είδε το φως της ζωής το 1931 και διήνυσε στον σύντομο βίο του, μια μεστή και επιτυχημένη καλλιτεχνική πορεία, κερδίζοντας επάξια μια περίοπτη θέση στους μεγάλους έλληνες κωμικούς. Συμμετείχε άλλοτε ως δευτεραγωνιστής και άλλοτε ως πρωταγωνιστής σε 37 εξαίρετες ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας και έδωσε σε όλες άριστο κωμικό αποτέλεσμα. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής : «Το κορίτσι της αμαρτίας» (1958), «Η Μπέττυ παντρεύεται» (1961), «Γαμπρός για κλάματα» (1962), «Δεν γνώρισα μητέρα» (1962), «Δέσπω» (1962), «Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο» (1962), «Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης» (1962), «Του Κουτρούλη ο γάμος» (1962), «Για λίγη στοργή» (1963), «Για την αγάπη του παιδιού μου / Για την αγάπη μας» (1963), «Ο ανηψιός μου ο Μανώλης» (1963), «Πληγωμένες καρδιές» (1963), «Ψευτοθόδωρος» (1963), «Γάμος αλά... ελληνικά» (1964), «Διαζύγιο α-λα ελληνικά» (1964), «Η σωφερίνα» (1964), «Ήταν όλοι τους... κορόιδα!» (1964), «Κάθε λιμάνι και καημός» (1964), «Ο καταφερτζής» (1964), «Ο λαγοπόδαρος» (1964), «Ο πολύτεκνος» (1964), «Εξιλέωση» (1965), «Η Εύα δεν... αμάρτησε» (1965), «Κάλλιο πέντε και στο χέρι» (1965), «Καρδιά μου πάψε να πονάς» (1965), «Ρημαγμένο σπίτι» (1965), «Οι κυρίες της αυλής» (1966), «Σκλάβοι της μοίρας» (1966), «Κολωνάκι διαγωγή μηδέν» (1967), « Ένας ιππότης με... τσαρούχια» (1968), «Κίτσος μίνι και σουβλάκια» (1968), «Γαμπρός απ’ τη Γαστούνη / Γαμπρός με φούντες» (1969), «Ένας χίπης με τσαρούχια» (1970), «Η σκλάβα (1970)», «Ο καουμπόι του Μεταξουργείου» (1971), «Ο Πατούχας» (1972), «Ο πρίγκιπας της αγοράς» (1972).
Μοίρα τραγική όμως στα 46 μόλις του χρόνια, προσβλήθηκε απο κίρρωση του ήπατος και στις 8 Νοεμβρίου του 1977, εκδήμησε απο τη ζωή. Με την ευγένεια του ήθους του, την υψηλή υποκριτική του επάρκεια και την πολυτάλαντη φωνή του, ο Τάσος Γιαννόπουλος αποτέλεσε έναν κορυφαίο έλληνα κωμικό, που προσέδωσε ηθική δύναμη, ζωντάνια και ακένωτο χιούμορ στις σπουδαίες ασπρόμαυρες κωμωδίες μας, δημιουργώντας τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα του αξέχαστου "Κίτσου». Πόσο ωραίο υπήρξε αυτό το μοναδικό τσοπανόπουλο απο την «Γαστούνη» !!! Το παρόν κείμενό μας, έχει δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά πολιτισμικού χαρακτήρα.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr